پس از تشکیل گروه کتاب‌خوانی و گفتگوهای مستمر راجع به کتاب، نیاز به تعامل بیشتری در گروه احساس شد. پیشنهادهایی که امکان اجرایی داشتند-با توجه به امکانات محدود- ضبط ویدئو و انتشار آن در فضای مجازی بود. اکنون باگذشت یک سال و نیم از تشکیل گروه و حدود یک سال از انتشار ویدئوها، زمان آن فرارسیده که بتوانیم درک و دریافت‌های خود را به‌صورت مکتوب درآوریم و در قالبی مشخص آن را تنظیم کنیم. تصور بر آن است که اکنون در مسیر آگاهی قرار داریم و توانسته‌ایم جهت یافتن مسیر از طریق خوانش کتاب‌ها، مشعلی کوچک برافروزیم. مشعل‌های کوچک در کنار هم می‌تواند روشنایی بیشتری به ارمغان آورد. اتحاد و انسجام همواره باعث متزلزل ساختن ترس، بیم و ناامیدی است و از آن‌سو سبب یکدلی، ایمان و پویایی خواهد شد. کارِ گروهی می‌تواند در کنار زندگی انفرادی نتیجه‌ی مضاعفی ببخشد و به تعبیری به زندگی معنا دهد. زندگیِ رقت‌بار هر دم به‌مثابه‌ی اره‌ای است که می‌تواند ریشه‌های رشد آدمی را ساقط کند و آدمی را به چرخه‌ی نامتناهی از زندگی بی افکند. چه خوب که آدمی در زندگی غوطه‌ور نشود و بر آن آگاه باشد. آگاهی تنها نیازمند تفحص و جستجو است و می‌تواند در قالب هنری خود را نمایان سازد. از همین حیث دو مسیر در پیش روی ما قرار دارد. واکاوی جهان جهت یافتن اندیشه‌ها و سپس تبدیل آن یافته‌ها به فرمی مشخص در قالب اثر هنری. این مسیر روشنی است که تاکنون جهان تاریک و جهل سعی در پوشاندن آن کرده است. هر انسانی که مسیر روشنگری را در پیش‌گرفته، بدون رنج آن را نپیموده است؛ بنابراین چنین رنج‌هایی برای ما که در ابتدای راه هستیم ضروری است. تلاش بر آن است تا با اراده‌ی انسانی، نفْسِ زندگی را در دست بگیریم و بتوانیم نیرویی برابر با آن بسازیم. جهان، بدون شک به مبارزه با ما بر خواهد خواست و سعی در تعدیل هر یک از ما خواهد کرد. این امر نشانه‌ی خوبی است. از این حیث که راهمان، راهِ صحیحی خواهد بود. باید بتوانیم استعدادهای نهفته در درونمان را با امکانات موجود آغشته و در راه یافتن سعادت تلاش کنیم. تلاش گروهی می‌تواند مسیر را تسریع ببخشد و سعادت همگانی را به ارمغان آورد. اندیشه‌ی جاری در ما به‌طور حتم از مسیر انفرادی «سیزیف»، «پرومتئوس» و «آرخنه» آسان‌تر است. آنان طغیان‌های انفرادی برابر خدایان داشتند- چنانچه هر یک از ما قادر به طغیان در برابر خدایان را داریم- اما این مسیری همگانی جهت دست یافتن به سعادت است. سعادت همگانی نصیب همگان خواهد شد؛ بنابراین بدون هیچ‌گونه چشم‌داشتی مسیرمان را جهت پیمودن در راه سنگلاخی به‌پیش خواهیم برد.
شماره‌هایی که منتشر خواهد شد محصول گفتگوهای انجام‌شده در جلسات کتاب است که به‌صورت مکتوب و مدون در آمده است. چنین قالبی، انضباطی نهفته در خود دارد و موقعیت هر یک از افراد را جهت سامان بخشیدن به متون و تفحص در اندیشه‌ها برقرار می‌سازد. این امر خود سبب می‌شود تا بتوانیم پس از غوطه‌ور شدن در اندیشه‌ی بزرگان، مسیری شخصی در قالب نوشتاری تهیه کنیم. نوشتن همواره می‌تواند تأثیراتی به‌مراتب بیشتر از سخنرانی داشته باشد. چرا که در آن تعمق، ویرایش و استناد می‌شود. به فراخور چنین اتفاقی اکنون می‌توانیم یاد بزرگ‌مردی را زنده نگاه داریم و از اندیشه‌های مکتوب او بهره ببریم. این مرد بزرگ، ثروت بزرگی را برای ما به ارث گذاشته است. امروزه قدردان تحمل، صبر، شکیبایی و آموزه‌های او هستیم. محمّدرضا یکرنگ صفاکار مسیری را برای ما روشن ساخت که اکنون می‌توانیم در آن مسیر به‌راحتی قدم بگذرایم و زندگی را ادامه دهیم. در این گاهنامه برای اولین بار سعی شده تا از خط شخصی محمّدرضا یکرنگ صفاکار استفاده شود. پس از بررسی دست‌نوشته‌های او، این خط رونگاری شد و اکنون مورد استفاده‌ی گروه قرارگرفته است. یاد آن بزرگوار گرامی.
